没过几天。
tadaizhenianshaobalinglewokuailiuniandenvrenhuijiale。
yikandaotadelian,wodeshentijiurenbuzhuhaipadezhandou。
guyanwushidiaolewodebuzizai。
jingzhidaizhetaqulewomendewoshiqinre。
tingzhelimianchuanchumianhongerchideshengyin。
worenbuzhuchongdaoleweishengjianoutu。
dangtianwanshang,wofalegaore。
做了一宿噩梦。
mengli,dongqinqiazhewodebozi。
面目狰狞。
「xuxiao,nizheibeizidoubaituobulewo!」
「nibamabuhuiguanni!guyanbuhuiguanni!」
「niyongyuandoushiwokeyicaiyijiaodegou!」
我被吓醒了。
枕头湿了一大片。
刚擦掉脸上的泪水。
卧室门就被推开。
dongqinhuailishiwoyangdemao。
她挑衅地看着我。
「xuxiao,xiangbudaonijuranchenglegutaitai。」
「danyouyoushenmeyongni?」
「nidenanrenshiwode,nidemaoyerenwobaibu。」
我的心瞬间被捏紧。
蓬头垢面地爬起来。
想要夺回我的猫。
她连连后退。
嘴里不停尖叫大喊。
「wozhidaonishouleciji,danshinibunengnamaosaqia!」
「猫是无辜的!」
我不懂她在说什么。
zaitashishenpianke,wobamaoqianglehuilai。
quejuedenalidoubuduijing。
tazenmekenenghuineimeguaiqiaodidaizaimoshengrendehuaili?
我还没来得及捋清。
jiutingdaoleguyandenuhou。
「xuxiao!nizaiganshenme?」
我的头发散乱。
赤着脚。
抱着猫坐在地上。
就像一个疯子。
董琴哭着解释。
说猫被我弄死了。
shuotakanbuguoqu,xiangyaobaohumao。
quemeixiangdao,woshixinfengdishenshouqiang。
我这才反应过来。
猫死了。
它的身体是冰冷的。
顾衍不信我。
wohongzheyan,duishangdongqinhendudemuguang。
「nizenmekeyi……zheimecanren?」
她哭得梨花带雨。
顾衍厌恶地看着我。
daizhemaohedongqinlikaile。
下午董琴回来。
拢了拢身上的披肩。
qingmiediyoushangerxiasaoshiwo。
「ze,nizhenshikelian。」
「lianzijilaogongdoubuxinni。」
「nizhidaoneizhimaolinsiqianhandeduowuzhuma?」
「dansheirangtagenlenini?」
她话音刚落。
yanjingjiudengdejudawubi。
瞳孔睁圆。
胸口的血流不止。
wowozheshuiguodao,naodaiyipiankongbai。
新仇。
hejileileduoniandejiuhen。
该一起算账了。