第3章

没过几天。

tadaizhenianshaobalinglewokuailiuniandenvrenhuijiale。

yikandaotadelian,wodeshentijiurenbuzhuhaipadezhandou。

guyanwushidiaolewodebuzizai。

jingzhidaizhetaqulewomendewoshiqinre。

tingzhelimianchuanchumianhongerchideshengyin。

worenbuzhuchongdaoleweishengjianoutu。

dangtianwanshang,wofalegaore。

做了一宿噩梦。

mengli,dongqinqiazhewodebozi。

面目狰狞。

「xuxiao,nizheibeizidoubaituobulewo!」

「nibamabuhuiguanni!guyanbuhuiguanni!」

「niyongyuandoushiwokeyicaiyijiaodegou!」

我被吓醒了。

枕头湿了一大片。

刚擦掉脸上的泪水。

卧室门就被推开。

dongqinhuailishiwoyangdemao。

她挑衅地看着我。

「xuxiao,xiangbudaonijuranchenglegutaitai。」

「danyouyoushenmeyongni?」

「nidenanrenshiwode,nidemaoyerenwobaibu。」

我的心瞬间被捏紧。

蓬头垢面地爬起来。

想要夺回我的猫。

她连连后退。

嘴里不停尖叫大喊。

「wozhidaonishouleciji,danshinibunengnamaosaqia!」

「猫是无辜的!」

我不懂她在说什么。

zaitashishenpianke,wobamaoqianglehuilai。

quejuedenalidoubuduijing。

tazenmekenenghuineimeguaiqiaodidaizaimoshengrendehuaili?

我还没来得及捋清。

jiutingdaoleguyandenuhou。

「xuxiao!nizaiganshenme?」

我的头发散乱。

赤着脚。

抱着猫坐在地上。

就像一个疯子。

董琴哭着解释。

说猫被我弄死了。

shuotakanbuguoqu,xiangyaobaohumao。

quemeixiangdao,woshixinfengdishenshouqiang。

我这才反应过来。

猫死了。

它的身体是冰冷的。

顾衍不信我。

wohongzheyan,duishangdongqinhendudemuguang。

「nizenmekeyi……zheimecanren?」

她哭得梨花带雨。

顾衍厌恶地看着我。

daizhemaohedongqinlikaile。

下午董琴回来。

拢了拢身上的披肩。

qingmiediyoushangerxiasaoshiwo。

「ze,nizhenshikelian。」

「lianzijilaogongdoubuxinni。」

「nizhidaoneizhimaolinsiqianhandeduowuzhuma?」

「dansheirangtagenlenini?」

她话音刚落。

yanjingjiudengdejudawubi。

瞳孔睁圆。

胸口的血流不止。

wowozheshuiguodao,naodaiyipiankongbai。

新仇。

hejileileduoniandejiuhen。

该一起算账了。