第2章2
wodeshoucongmenbashoushangwulihualuo。
zhenggerendouxiangshibeichoukongleliqi,tanzuozaidishang。
门外的人开始哄笑。
“yeshi,woshuoxingyeniyebuzhiyujianbierendepoxie。”
“dangshinimenjiehundeshihoukebawomendouhedaole。”
“womendouyiweinishibeitagoulehun。”
dajiaqizuibashedeshuoqilai。
气氛逐渐轻松。
yixiewobushuderendouqilingbaluodekailekou。
“bushiniyizhizaisushedeshihoushuotayikanjiushigehulijing,neigexiongzheimeda,buzhidaobeinanrenmoguoduoshaoci。”
“ai,dangchuwomensushedelaoerhaoxiangyexihuanqinmianlaizhe,qingshudouxiehaole,neixiezhaopianchulaiyihou,zaijiashangbeinizheimeyishuo,jiufangqile。”
“shuodaodi,haishiniyoufuqi,qulexiaohua,dangchutaduogaoaoa,meixiangdaobeinixiaozinaxia。”
众人的哄笑声中。
我悄悄推开了门。
xushidajiataiguorenzhen,jingwuyirenfaxianmenkaile
jiangxingyedeshenbian,zuozheyigezhixingyouya,qizhibusudenvhai。
我一眼就认了出来。
dangchudaitoubalingwodebailu。
说我是个公交车。
是谁都能上的破鞋。
tadeshoupanshanglejiangxingyedejianbang,shenziyexiangshiheduoleyibantanruandekaozaitadexiongkou。
“xingye,nilaopoyebuzenmeainima。”
“jiehunwunian,niduitaneimehao,bujiqianxian,taoxintaofeide,keshitaqueyixinpuzaigongzuoshang,liangeshengridoubuhuilaipeiniyiqiguo。”
zhongrendoudengzhejiangxingyedehuida。
keshi,zaitataiyandeneiyishun。
taquekanjianlezhanzaimenkoudewo。
四目相对。
taturanzhanqi,shouzhongdejiusaluozaiyibianbailudeyifushang。
daizheyishengnvrendejianjiao。
他不自然的看着我。
身子都在颤抖。
“mianmian,nibushizaiwaidichuchama?nizenmehuilaile?”