第1章

huangshangcilewoyiwanbizitang。

我一饮而尽。

碗底刻着四个大字:

“朕逗你的”

我气的把碗一摔,

tongmadao:“gan!baigaoxingyichang!”

meiyiweigangrugongdemeiren,

doucengjingyouguochengweishengshichongfeidemengxiang。

但风头正盛的娘娘,

总是很倒霉。

隔三岔五

beiqunchendanhe、beibaixingtuoma、beipanzeibangjia…

zuoweigangjingongbujiudexinren,

wohaimeijianguohuangdidemian,

jiuyijingxiadingjuexinlitayuandian。

毕竟,狗命要紧。

于是

laizitiannandibeidemeiren,

都削尖了脑袋,

zhengxiankonghoudixiangzuohougongzuibushouchongdeniangniang。

zuichangshiqindeniangniangbeimorenweizuishouchongdeniangniang,

为了摆脱盛宠,

gonglideniangniangmenchangyiyueshituituo,

起初尚有成效,

但久而久之,

皇上生气了:

“yiyuelaiyici,yicilaiyiyue!“

“当朕傻呢!”

但没有什么,

nengnandaowocongmingdenaodaiguazi。

womaitongfanshiqinpaizidexiaotaijian,

bawodepaizishangdemingzigaichengbierende,

wohehougongdejiemeimenguanxidoubucuo,

buhaoyisihuantamendemingzishangqu,

zhihaoshuo:“neinijiukehuangshangdemingziba!“

后来这件事,

很快就败露了。

tingshuohuangshangneitianwanshangfanpaizi,

一连翻了好几块,

都写着自己的名字。