第3章

骑车回家时。

jingguojiaoqudeyigexiapo。

我突然想到。

bashouzhangkai,huibuhuibianchengziyoudeniao。

我这样做了。

自行车不受控制。

woshuailexiaqu,tangdaozailubian。

很痛,很累。

wobuxiangqilaile,jiuzheiyangtangzailubian。

yizhidengdaotiansehunchen,dengdaotianshangxiaqixiaoyu。

我不得不起身回家。

“xiaoyu,zenmezheigeyangzi?”

wennuandedashouluozaiwodeetoushang。

我惊讶地望向辛舟。

“哥哥怎么在家?”

xinzhoubushuohua,chenmodilawozuoxia。

tadakaiyiyaoxiang,yongdianfumozaiwodeetou。

wocaizhidao,yuanlaiwoshoushanglea。

gegebangwobaozhadeshoufahenwenrou。

温柔的我想掉眼泪。

zuihou,tabawolingdaocanting。

“xiaoyu,shengrikuaile。”

tacongbingxiangquchuyigexiaodangao。

wodeyanleichedidiaolexialai。

辛舟是我的哥哥。

kequebuzhishiwodegege。

他也是辛藤的哥哥。

keshizaitaxiangwoshenchushoushi。

wohaishifenbugushendiwozhule。

因为我太需要了。

duixintenglaishuo,gegedeaizhishijifenaideqizhongyifen。

keshiwojiuzhanzaixuanyabianshang。

摇摇欲坠。

没有哥哥伸出的手。

我会死。

“zhanzhu,xiaotengdeshengrinizenmemeiqu?”

wogangyaohuifang,jiubeibabajiaozhule。

果然还是躲不掉。

“因为我讨厌她。”

我没回头。

“hunzhang,nizaishuoyibian!”

erbianchuanlaibabadenuhou。

“yin、wei、wo、tao、yan、ta。”

我一字一顿地重复。

shenhoumashangxiangqixintengyayidechouqi。

jinjiezhejiushiyidaopokongsheng。

烟灰缸掉在地上。

脑后传来一阵刺痛。

woshenshouxianghounaoshaomoqu。

手掌沾上了红色。

爸爸仍在气头上。

“xinyu,younizheimezuojiejiedema?kuaijixiaotengdaoqian!”

眼前浮上一层雾气。

woyiweiwoyijingsixinle。

kemeixiangdaozaicimianduizheiyangdexianshi。

心还是会这么痛啊。

wozhuanguoshen,zhishizhebaba。

shitucongtadeyanzhongzhaodaoyisiyihaodehouhui。

可是没有。

我苦笑一声。

“baba,nihaijidejintianyeshiwodeshengrima?”

tadelianshangshanguoyisizhuanshunjishideganga。

又马上变成恼怒。

“zenme,nihaiweiqushangle?zheimeduoniandoushixiaotengtinipeizaiwomenshenbian,womenhaohaojitaguogeshengrizenmele?”

“daoshini,chengtiankusangzheyizhanglianjisheikan?”

我的心又揪成一团。

woturanyexiangshishigewan。

xintenggewanle,fumuhuixintengta。

woyehaoxiangyourenlaixintengwo。