骑车回家时。
jingguojiaoqudeyigexiapo。
我突然想到。
bashouzhangkai,huibuhuibianchengziyoudeniao。
我这样做了。
自行车不受控制。
woshuailexiaqu,tangdaozailubian。
很痛,很累。
wobuxiangqilaile,jiuzheiyangtangzailubian。
yizhidengdaotiansehunchen,dengdaotianshangxiaqixiaoyu。
我不得不起身回家。
“xiaoyu,zenmezheigeyangzi?”
wennuandedashouluozaiwodeetoushang。
我惊讶地望向辛舟。
“哥哥怎么在家?”
xinzhoubushuohua,chenmodilawozuoxia。
tadakaiyiyaoxiang,yongdianfumozaiwodeetou。
wocaizhidao,yuanlaiwoshoushanglea。
gegebangwobaozhadeshoufahenwenrou。
温柔的我想掉眼泪。
zuihou,tabawolingdaocanting。
“xiaoyu,shengrikuaile。”
tacongbingxiangquchuyigexiaodangao。
wodeyanleichedidiaolexialai。
辛舟是我的哥哥。
kequebuzhishiwodegege。
他也是辛藤的哥哥。
keshizaitaxiangwoshenchushoushi。
wohaishifenbugushendiwozhule。
因为我太需要了。
duixintenglaishuo,gegedeaizhishijifenaideqizhongyifen。
keshiwojiuzhanzaixuanyabianshang。
摇摇欲坠。
没有哥哥伸出的手。
我会死。
“zhanzhu,xiaotengdeshengrinizenmemeiqu?”
wogangyaohuifang,jiubeibabajiaozhule。
果然还是躲不掉。
“因为我讨厌她。”
我没回头。
“hunzhang,nizaishuoyibian!”
erbianchuanlaibabadenuhou。
“yin、wei、wo、tao、yan、ta。”
我一字一顿地重复。
shenhoumashangxiangqixintengyayidechouqi。
jinjiezhejiushiyidaopokongsheng。
烟灰缸掉在地上。
脑后传来一阵刺痛。
woshenshouxianghounaoshaomoqu。
手掌沾上了红色。
爸爸仍在气头上。
“xinyu,younizheimezuojiejiedema?kuaijixiaotengdaoqian!”
眼前浮上一层雾气。
woyiweiwoyijingsixinle。
kemeixiangdaozaicimianduizheiyangdexianshi。
心还是会这么痛啊。
wozhuanguoshen,zhishizhebaba。
shitucongtadeyanzhongzhaodaoyisiyihaodehouhui。
可是没有。
我苦笑一声。
“baba,nihaijidejintianyeshiwodeshengrima?”
tadelianshangshanguoyisizhuanshunjishideganga。
又马上变成恼怒。
“zenme,nihaiweiqushangle?zheimeduoniandoushixiaotengtinipeizaiwomenshenbian,womenhaohaojitaguogeshengrizenmele?”
“daoshini,chengtiankusangzheyizhanglianjisheikan?”
我的心又揪成一团。
woturanyexiangshishigewan。
xintenggewanle,fumuhuixintengta。
woyehaoxiangyourenlaixintengwo。