第2章

在一片死寂中。

wohechenjiangyanduileyigeyanshen。

我们打了二十年了。

说句不好听的。

我的翘臀往哪一撅。

他就知道。

我是想放什么屁。

woduoduosuosuodibayijumenjihuanhuanguanshang。

门外。

不过一分钟。

likechuanlaichenningdedahan。

“哥!你干嘛!”

“ai!niguozhebeiziweishabuhuidiaode!”

“nilinwozuoshenme!wokailesaxiaoshidechecaiguolaideei!”

下一刻。

damenchuanlaihongranguanshangdeshengyin。

ranhoujiushichenningdekuangpaimen。

“ge!ge!niweishabawodiuchuqua!”

“kaimen!wohaimeihaohaogenmingyanggedazhaohuni!”

woduoduosuosuodi,congyijulisuibianlinchuyitiaokuzichuanshang。

我还在顶着尴尬。

艰难地拉裤链。

yijumenjiubeiyixiazilakai。

陈江宴黑着一张脸。

“出来。”

wobuzhidaoshibushibeigahuainaozile。

我想都没想。

就回了一句。

“滚,我不出柜。”

chenjiangyan“ze”leyisheng。

一把伸过手来。

想要将我拖出去。

结果这么一动。

一个不小心。

他身上裹着的被子。

就滑脱了。

wokandaotashenshangdeqingqingzizi。

不堪入目。