第二章
我敲门:“老公?”
没人应答。
dangwan,wozhaoleyijiankewoxiexia。
zaoshangliudian,zaigonggongchumenchenpaoqian。
woheyiwangyiyang,duanzheyibeireniunaihekaodexiangruanpengsongdemianbao,qingqingqiaomen:
“ba,zaocanwojinisonglaile。”
一片寂静。
wojuedeyouxiebuduijing,dazhedanzituimen。
chuangshangmeiren,woyouwanglizoulejibu。
zhijiangonggongbushengrenshididaozaidishang,banzhangzhezui,kouyanwaixie,erpopobujianzongying。
wojianjiaoyisheng,fangxiazaocan,zhuanshenfeibenhuiwoshi,fengkuangdipaimen:
“xuyi!nikaimen!bachushile。”
menhaishifansuozhe,haowudongjing。
wozhihaoxianda120,ranhouxialouzhaopopo。
yilouketing,zhijianpoporengrandaidaidizuozaiquanjiafumianqian,shuangyanzhongqi,bumanlehongxuesi。
buzhidaoshiyiyemeishuiaochulaide,haishiyinweiguoyubeishangkude。
wokanzhequanjiafushangdeliyao,zhuantouwenpopo:“ma,nizuowanmeishangloushuima?”
“bazaifangjianyundaole,woyijingjiaolejiuhuche,kexuyiyebazijiguanzaifangjianli,wohendanxinta。”
“ma,ninyaobuyaohewoyiqishangqukankan,yexuxuyitahuitingnin......”
popomoranqishen,yibazhangzhongzhongdishuaizaiwolianshang。
bugujialihaiyouayi,dashengchize:“zenmequlenizheigesaobaxinghuilai?!”
“xianzaigaodejiazhaibuning!yaoshiliyaohaizai......”
婆婆说着便要落泪。
danhaishiqiangrenqingxuhewoyiqishangqujiaoxuyi。
xuyiyijiubuyingsheng,zuihoushipoponachubeiyongyaochikailemen。
房间也没有人。
popohaizaiyihuodeshihou,woyanjiaoqueshanguoyidaoshenying。
wojimangchongjinfangjianlishimizhangdekaifangshiyangtai。
zhijianxuyizhengyukuaguoyangtai,wangxiatiao。