第四章

敲门的人正是程池。

“qiaoxiaojie,nizaima,buhaoyisizheimewandaraoni,danpindaoxiangnongqingchugangcaizhiboshinishuodeneifanhua,daodishishen

么意思,”

woduosuozhezoudaomenkou,xinlipansuanzhezenmegenrenjiajieshi。

“别开门。”

naohailideshengyinyouxiangleqilai,helewoyitiao。

“你到底是谁。”

“woshisheibuzhongyao,dannibiekaimen。”

“为什么?“

“qiongtumoludesharenfandangzheqianwanrenmianbeichaichuanhuizuoshenme?”

我心一惊。

neibiranshiyusiwangpo,siyeyaolayigedianbeide。

wowangmenkouzoudeshengyinchengchixiangbishitingdaole。

tadeqiaomenshengyijingyouqianheyouliazhujianbiandebunaifanjierbianchengbianjingzamendeshengyin。

“qiaoxiaojie,nizhixuyaogaosupindao,shisheizhishinilaidejiuxing。“

“mei..meirenzhishiwo,wozhendexiashuode,erqiefensishuobaopile,womendengjingfangdiaochaba,ruguoninzhendemeisharen,

wodangchangjininguixiadaoqian。”

“neifangbianqiaoxiaojiekaixiamen,wojinikangedongxi。”

“ni,fangmenkoujiuhao。”

shuowanzheijuhua,menwaibianmeiledongjing。

我悄悄扒开猫眼。

menwaishiheiqiqiyoushendezoulang。

zhiyoumenwaianquanchukouzhishipaifachuyingyinglvguang。

好像真的走了。

xiangdaotashuoyaojiwoshenmedongxi。

我握上门锁。

准备开门。

“住手!”

naohaizhongneidaoshengyinlanzhuwo。

“他没走。”

"ng???"

“tapazaidishangle,neilishijiankongsijiao。”

xiaoshuo《woshimoupingtaisanbaiwanfendemeizhuangzhubo》disizhangshidujieshu。