朝着操场出口走去。
走出很远。
worenbuzhuhuitoukanleyiyan。
zhouyuhaizhanzaineipianciyandeyangguangxia。
靠在香樟树下。
像一座沉默的孤岛。
帽檐压得很低。
看不清表情。
回到家。
wobazijifansuozaifangjianli。
naozilixiangsaileyituanluanma。
周屿的话。
樊霁的脸。
neixiebeikeyiyiwangdepianduan。
疯狂地交织、撕扯。
我打开手机。
banjiqunhaizairehuochaotianditaolun。
有人@我。
“linxi,chulaishuojuhuaa!”
“zhouyuzuowanshuodeshizhendema?”
“fanjizhendemeijinisongguohongtangjiangcha?”
“taliangdaodizenmehuishia?”
“你选谁?”
我看着那些问题。
只觉得一阵窒息。
我谁也没回。
点开樊霁的头像。
tadeduihuakuanghaitingliuzaizaoshang。
“下午出来?”
“带你去吃冰。”
pingjingdehaoxiangshenmedoumeifasheng。
haoxiangzuowandedajiadouou。
今早的处分通知。
都不存在。
我盯着那行字。
shouzhizaijianpanshangxuanlehenjiu。
最终。
一个字也没回。
我把手机扔到一边。
躺在床上。
望着天花板。
心乱如麻。
下午。
门铃响了。
womazaiketinghan:“xixi!fanjizhaoni!”
我的心猛地一揪。
不想见。
可躲不过。
womomocengcengdidakaifangmen。
樊霁站在客厅。