第4章

眼神有点暗。

我把饼铲出来。

放在盘子里。

没切。

直接上手。

撕了一大块。

烫。

呼呼吹两下。

塞嘴里。

满足地嚼。

就在厨房门口。

当着他们的面。

“jiejie……zaocanchizheimeyouni,duishentibuhao。”suwanqingdeshengyinyoudiangan。

“e。”woyousileyikuai,“xiang。”

端着盘子。

wojingzhizoudaoketing,zaineijiayikanjiuguideyaosidebaisesanjiaogangqinpangbianzuoxia。

继续啃我的饼。

葱油的香气。

badaodigaiguolegangqinbianhuapinglichazhedeangguixianhuasanfadeyouxiang。

晚上。

家庭会议。

范诚坐在主位。

“qiulinhuilaile,zheishitiandadexishi。”takaichang,“xiageyue,jituanyougezhongyaodecishanwanyan,woxiangdainimenlianggeyiqiqu。”

他看向我和苏晚晴。

“wanqing,nizhunbeiyixia,dangekaichangqu,lululian。”

suwanqingyanjingyiliang,jinchididiantou:“haode,baba,wohuihaohaolianxi。”

fanchengyouzhuanxiangwo,daizhedianhongquandeyiwei:“qiulin,niyezhunbeiyixia?babajieshaojigeshijiaoshushubobojinirenshi?xihuanshenmepaizidelifu?mingtianrangwanqingpeiniqutiao?”

suoyourendemuguangdouluozaiwoshenshang。

suwanqingdeyanshenli,daizheyisikanhaoxideyiwei。

**zairouruandeshafali,yanpiyoudianchen。

“不去。”我说。

干脆利落。

范诚一愣。

liwanjile:“qiulin,zhei……”

“kun。”wodalegehaqian,“shuijuequle。”

起身。

趿拉着拖鞋。

啪嗒啪嗒。

上楼。

liuxiaketingliyipiansiji。

haiyousuwanqingneimeilaidejishouhuiqudecuoebiaoqing。

慈善晚宴那天。

家里忙成一团。

zaoxingshiweizhesuwanqingzhuan。

精致的妆容。